Trasa Lodowcem Polaków
Aconcagua
Trasa Lodowcem Polaków po raz pierwszy została otwarta w 1934 przez grupę wspinaczy polskich (stąd nazwa lodowca). Była ona pierwszą alternatywną drogą wejścia oprócz głównej Drogi Normalnej. Znana w świecie ze swoich naturalnych atrakcji i niesamowitych widoków, Trasa ta stała się jednym z klasycznych szlaków dla miłośników wspinaczki górskiej. Ten szlak można zrobić w trzy różne sposoby: Trawers przez Lodowiec Polaków (albo Falso Polacos), Trasa Guanacos i Trasa Lodowcem Polaków (w dwóch wariantach: Oryginalna albo Bezpośrednia). Wszystkie one mają piękne i niesamowite widoki na Aconcagua. Jednakże, wybór drogi zależy od każdego uczestnika, uwzględniając jego poziom techniczny, doświadczenie i stopień ryzyka jaki chce podjąć. Poniżej podaje się szczegóły każdej drogi z całą informacją, mapami i zdjęciami.
1. Trasa Trawers Polaków (Falso Polaco)
1a.Wstępny etap
Wstępny etap – Odcinek 1: Punta de Vacas (2350m) – Pampa de Leñas (2950m)
Przewyższenie: 600m
Na międzynarodowej szosie nr. 7 i około 160 km od miasta Mendoza, przechodzi się przez most na rzece Río Vacas. Zaraz ukazują się wojskowe budynki Punta de Vacas – oddziału żandarmerii narodowej. Po lewej stronie rzeki Río Vacas znajduje się szeroki plac, na który można wjechać autem jakieś 200 m. W tym miejscu zaczyna się szlak po interesującej dolinie Środkowych Andów, która została zbadana w 1897 przez ekspedycję Fitza Geralda. Również stąd w 1934 ekspedycja polska zainicjowała wyprawę, która ustanowiła nową drogę wejścia na Aconcagua. Dobrze widoczna ścieżka kontynuuje po lewej stronie rzeki. Przekracza się różne dopływy Vacas i na koniec dochodzi się do dość płaskiego terenu pokrytego obfitymi krzewami. Dociera się do Pampa de las Leñas, gdzie znajduje się oddział strażników Parku. Tam trzeba okazać pozwolenie wstępu.
Wstępny etap – Odcinek 2: Pampa de Leńas (2950m) – Casa de Piedra (3250m)
Przewyższenie: 300 m
Ścieżka prowadzi po lewej stronie rzeki tylko przez kilkaset metrów aż do mostu, którym przechodzi się na prawą stronę. Dalej szlak utrzymuje się zawsze po prawej stronie rzeki, początkowo wznosząc się dość stromo i następnie po równinnym szerokim terenie. Z daleka widzi się dominującą skałę, zwaną Casa de Piedra. Akurat w tym miejscu rozpoczyna się strome zbocze wschodniej części wąwozu. Docierając do skały, przechodzimy przez polanę ze źródłami krystalicznej wody. Po lewej stronie otwiera się wąwóz Los Relinchos. W tle widać sylwetkę kolosa Ameryki. Po raz pierwszy pojawia się Aconcagua. Z Obóz Casa de Piedras, znajdującego się o jakieś 500 m dalej, już nie można zobaczyć tej góry.
Wstępny etap – Odcinek 3: Casa de Piedra (3250m) – Obóz Bazowy Plaza Argentina (4200m)
Przewidywany czas: 5 do 7 godź
Przewyższenie: 850 m
W tym dniu opuszcza się wąwóz Vacas i wchodzi się do węższego i bardziej stromego wąwozu Relinchos. Wędrówkę rozpoczyna się przekraczając rzekę Río Vacas. Dalej już idzie się w górę wąwozu, zawsze po prawej stronie potoku Relincho, który w tej porze roku z reguły spada gwałtownie z dużą ilością wody. Teren jest tu stromy i ścieżka dość wąska, dlatego też zalecane jest użycie kijków.
Trasa staje się bardziej stroma i przechodzi w formie zygzaków obok kaskady Relincho. Dalej w górę, pozostawiając kaskadę w dole, trzeba poszukać dobre miejsce, aby przekroczyć potok. Trzeba być ostrożnym, bo może być to dość trudne, szczególnie w czasie intensywnej odwilży na szczytach. Jesteśmy na wysokości 3850 m n.p.m. Jest to ostatnie przejście przez wodę, gdyż dalej ścieżka zawsze utrzymuje się po lewej stronie potoku Relincho. Ten ostatni odcinek podejścia charakteryzuje się wspaniałym widokiem na Aconcagua, jak również na sąsiedni szczyt w kierunku północno-zachodnim – Ameghino (5883m) o stromej południowej ścianie.
Zaleca się wcześniej dogadać się z firmą mularską, aby przekroczyć tą rzekę na grzbiecie muła. Wody w tym miejscu nie są gwałtowne, zato bardzo zimne, szczególnie wcześnie rano. Poganiacze mułów są przygotowani na udzielenie pomocy w tym przejściu. Normalnie wynagradza się napiwkiem ten ich gest.
Dalej omija się po lewej stronie kilka moren zanim dotrze się do szerokiej równiny, gdzie rozciąga się Plaza Argentina. Ten obóz posiada punkt medyczny, stację strażników Parku i wiele firm obsługujących turystów.
1b. Wejście na szczyt
Wejście – Odcinek 1: Plaza Argentina – Obóz 1 (4900m)
Przewidywany czas: 4 do 6 godź
Przewyższenie: 700m
Trasa prowadzi w kierunku bocznego łańcucha gór na zachód od Obóz . Ścieżka dalej po przekątnej kieruje się na północ i dochodzi do dużej czołowej moreny, zajmującej większą część doliny.
Trzeba teraz przejść bystro płynący potok, który biegnie w miejscu gdzie morena łączy się z rumowiskami. Normalnie przejście przez wodę jest możliwe przy pomocy mostu utworzonego ze śniegu albo lodu. Teren jest teraz dość płaski, w większości tworzy go morena urozmaicona przez różne jeziorka górskie i formacje skalne. Między luźnymi piargami może pojawić się lód. Trzeba być ostrożnym, bo są to prawdziwe ślizgawki i mogą one być niebezpieczne.
Pojawia się teraz duża morena czołowa, która zamyka przejście między stokami Ameghino i nowym skalistym łańcuchem od południowej strony. W tej części mogą znajdować się różne formacje lodowe, zwane penitentes (seraki). Dalej ścieżka jest już mniej stroma i dociera do prawdziwej płaszczyzny, na której położony jest Obóz 1.
Obóz ten posiada dwa sektory na biwak: jeden niższy i drugi położony wyżej (przewyższenie 50 m) w odległości 10 min. marszu.
Wejście – Odcinek 2: Obóz 1 (4900m) – Obóz 2 (5850m)
Szlak prowadzi długimi przekątnymi po zboczach Ameghino aż do charakterystycznego punktu: col Ameghino-Aconcagua, przejście na wysokości 5200 m n.p.m. Z tego punktu ścieżka idzie po dość łatwym terenie prosto w kierunku szczytu i następnie paroma zygzakami wspina się do wyraźnego pasma ciemnego granitu. Jakieś 50 m przed tym pasmem pojawiają się ścieżki skręcające po przekątnej na prawo w celu ominięcia tego granitu. W miejscu gdzie kończy się granit, ścieżka powraca na strome zbocze i wychodzi na ogromny naturalny taras u stóp Lodowca Los Polacos. Na nim wśród moren szeroko rozłożony jest obóz Obóz 2. Widok z podstawy Lodowca jest wspaniały. Również na stronę wschodnią krajobraz jest unikalny – w tej samej linii widać doliny, które tworzą drogę wejścia: wąwóz Relinchos i jego połączenie z doliną Vacas. Na północny-wschód wybija się góra Tambillo i na północ łańcuch górski Cordon La Ramada.
Wejście – Odcinek 3: Obóz 2 – SZCZYT(6962m)
Przewyższenie: 1112m
Jest to długi i bardzo trudny dzień. Dobrze byłoby wcześniej ocenić własną kondycję biorąc pod uwagę trekking między dwoma ostatnimi obozami. Robi się to w celu zaplanowania odpowiedniej strategii ataku na szczyt, ponieważ po obozie Obóz 2 jest możliwe zrobienie dodatkowego Obóz przed szczytem. Może to być albo Obóz 3 (6250m.) albo przejście do obozów Plaza Cólera lub Refugio Berlín. Mimo iż przez te dwa ostatnie nie zyskuje się w wysokości, ale za to skraca się znacznie długość drogi. Wydłużona ścieżka przecina po przekątnej rumowiska skalne, znajdujące się pod skałami, które biegną w linii prostej od szczytu. Jest to tzw. trawers Falso Polaco. Ścieżka ta zawsze jest dobrze widoczna. Trzeba być ostrożnym jeżeli obecne są połacie śniegu, gdyż mogą być one zmarznięte i pokryte lodem. Ten trawers zajmuje około dwóch godzin i dochodzi do Drogi Normalnej na wysokości 6300 m. Jest to punkt, który znajduje się akurat poniżej zygzaków prowadzących do schroniska Independencia i kilka metrów powyżej tarasów Obóz 3. Z tego punktu opis wejścia na szczyt jest podobny do Trasy Normalnej...
2. Wejście na Aconcaguę Trasa Lodowiec Polaków
2.1 Wariant Oryginalny
Krótki opis
Wejście na lodowiec Polaków oryginalną drogą z 1934 rozpoczyna się z Obóz 2 – Plaza Argentina. Szlak początkowo prowadzi po łatwym terenie, tworzonym przez skaliste wyspy i brudny ciemny lód. W miarę wchodzenia na lodowiec, lód staje się jaśniejszy i droga robi się bardziej stroma, osiągając na tym odcinku średnio 30 stopni nachylenia. Na celu trzeba teraz mieć charakterystyczny punkt tej drogi, a mianowicie “Piedra Bandera” – skała o wyraźnych poziomych pasmach przypominających flagę (bandera). Szlak prowadzi po dużej przekątnej dochodzącej do stóp Piedra Bandera (6400m), gdzie instaluje się Obóz 3. Wybór tej przekątnej drogi musi być uważnie rozważony ze względu na pęknięcia w lodzie i nachylenie terenu. Ostatni dzień zaczyna się pozostawiając Piedra Bandera po prawej stronie i wstępując po bardzo stromym terenie, gdzie nachylenie osiąga 40 stopni. Odcinek ten prowadzi na południowo-wschodnią grań, utworzoną przez Lodowiec Polaków i Ścianę Południową. Grań jest dość szeroka i niezbyt stroma, ale droga do samego szczytu jest długa.
2.2 Wariant Bezpośredni
Krótki opis
Ten wariant jest najbardziej popularny jeżeli chodzi o drogę Lodowcem Polaków. Mimo iż jest trudniejszy technicznie, ale ma krótszy przebieg, co pozwala na szybsze wejście bez konieczności pośredniego biwakowania.
Na wejście tą drogą wykorzystuje się obóz Campo 2, położony u stóp Lodowca. Można również skorzystać z obozów Cólera lub Berlín, znajdujących się na Drodze Normalnej.
Szlak po lodowcu prowadzi prostą ścieżką od jego podstawy na prawo, omijając skalne stopnie poziomo wchodzące w lodowiec i następnie powoli znikające w nim.
Ostatni charakterystyczny znak na tej prostej to pasmo skał na wysokości 6700m. Zaleca się przejść je poprzez bardzo wąski kanał między skałami o długości około 15 metrów. Z tego punktu pozostaje tylko dojść do grani. Odcinek ten z reguły jest oblodzony.
Stąd Trasa prowadzi zawsze po grani aż do zdobycia szczytu.
3. Trasa de los Guanacos
3a. Wstępny etap
Wstępny etap – Odcinek 1: Punta de Vacas (2350m) – Casa de Piedra (3250m)
Przewyższenie: 850m
Zobacz opis wstępnego etapu z Plaza Argentina do zdobycia Obóz “Casa de Piedra”.
Wstępny etap – Odcinek 2: Casa de Piedra (3250m) – Plaza Guanacos (3800m)
Przewyższenie: 550m
Podobnie jak w trzecim dniu wstępnego etapu do Plaza Argentina, konieczne jest przejście przez rzekę Vacas. Jak tylko osiągnie się lewy (zachodni) brzeg rzeki, idzie się ścieżką w kierunku północnym w głąb doliny Valle de Vacas.
Po zrobieniu kilku kilometrów, zbocza góry Ameghino stają się bardzo strome i utrudniają marsz, przez co lepiej ponownie przejść przez rzekę na jej prawą stronę. Ten manerw powtórzy się jeszcze raz akurat w miejscu, gdzie rzeka skręca w lewo, w kierunku zachodnim. Będzie to ostatnie przejście przez rzekę, gdyż później ścieżka już wije się wyraźnie po lewej stronie koryta.
Wchodzi się po rozciągniętych morenach w głąb doliny Valle de Vacas, aż do jej końca, gdzie znajduje się dolina Valle de Los Guanacos. Jest to miejsce otoczone ośnieżonymi wierzchołkami, które tworzą łańcuch górski Cordon Los Penitentes. Z prawej do lewej sa to następujące góry: Cerro La Mano 5426m, Cerro Reichert 5138m, Cerro Cúpula de Güdssfelt 5474m, Cerro Fitz Gerarld 5250m i Cerro Zürbriggen 5410m.
Tam gdzie wydaje się że dolina zamyka się ostatecznie, po lewej stronie ścieżki, w kierunku południowym, pojawia się wąski wąwóz z gwałtownie płynącym potokiem. Idąc parę kilometrów po lewej stronie tego potoku dochodzi się do Plaza Guanaco – Obóz bazowego tej szczególnej drogi wejścia na najwyższy szczyt Ameryki.
W obozie tym nie ma stałych firm świadczących usługi andynistom. Każda ekspedycja musi zabrać swój własny ekwipunek do biwakowania, który trzeba pózniej złożyć przy opuszczeniu Obóz . Również nie ma tam nosicieli bagażu ani stałej łączności. W odróżnieniu od innych obozów wysokogórskich na innychTrasach, nie dochodzą tam codziennie muły, nie ma również punktu medycznego ani patrolu ratunkowego.
Jest to szeroka dolina ze znacznymi polanami, gdzie często można zobaczyć stada gwanaków (Lama Guanicoe), zwierząt typowych dla tego obszaru.
3b. Wejście na szczyt
Wejście – Odcinek 1: Plaza Guanacos (3800m) – Obóz 1 (4300m)
Wejście – Odcinek 2: Obóz 1 (4300m) – Obóz 2 (4900m)
.jpg)
Przewyższenie: 600m
Wyraźna ścieżka prowadzi do czoła moreny, która jest bardzo stroma z wieloma luźnymi głazami i tworzy jakby blokadę tego wyżłobienia między górami. Szlak przecina morenę bez wyraźnej drogi ze względu na typ rumowiska i wspina się na jej górną część. Stąd przejście jest już mniej strome i podłoże bardziej stabilne. Teraz skaliste ściany i tarasy wskazują na bliskość Obozu 2. Te wielkie ściany zamykają widok z południowego aż do północnego wschodu. Za to na północ rozciąga się widok na górujący w tle łańcuch Cordón de La Ramada z dominującym szczytem Cerro Mercedario (6770m)
Wejście – Odcinek 3 y 4 Odcinek 3: Obóz 2 (4900m) – Obóz 3 (5500m)
Przewyższenie: 600m
Teraz ścieżka kieruje się zupełnie na zachód aż do paru zygzaków między skalistymi wysepkami. W ten sposób dochodzi się do podstawy ogromnego i jednolitego rumowiska skalnego. Stąd prowadzi szlak po dużej linii przekątnej, pierwszej na tej trasie, i kieruje się na południowy wschód do małej krawędzi z turniami. W miare jak się wchodzi po tej przekątnej można zaobserwować na horyzoncie małą basztę skalną. W tym miejscu kończy się droga przekątna i dociera sie do skalnego urwiska. Ścieżka dalej prowadzi między skałami aż do małego cyrku, otoczonego dość jasnymi skałami. Tu znajduje się Obóz 3. Podczas marszu na tej małej grani można zobaczyć na tej samej wysokości w kierunku południowo-wschodnim ścieżkę łączącą Obózy 1 i 2 na trasie Plaza Argentina.
Odcinek 4: Obóz 3 (5500m) – Obóz 4 (5970m)
Przewyższenie: 470m
Un par de zigzag rodean algunas formaciones rocosas para alcanzar nuevamente el extenso acarreo que ahora deberemos cruzar siguiendo la diagonal ascendente en sentido opuesto al día anterior. Ta diagonalna ścieżka prowadzi do strefy strzelistych skał w formie wieżyczek i igieł o jasnym kolorze. Tutaj szlak przewija się w zygzakowato poprzez te wydrążone formacje skalne i wąskim przyejściem dociera do w miarę płaskiego terenu, na którym rozciągają się tarasy Plaza Colera.
Wejście – Odcinek 5: Plaza Cólera (5970m) – SZCZYT(6962m)
Przewyższenie: 992m
Z Plaza Cólera wychodzi wyraźna ścieżka i od razu wspina się po rumowiskach, otoczonych z prawej strony kilkoma kolorowymi skałami. Ścieżka ta łączy się ze szlakiem opisanym w Drodze Normalnej w miejscu, gdzie wchodzi się na grań północną na wysokości Piedras Blancas 6100 m n.p.m.. Z tego punktu opis wejścia na szczyt jest podobny jak w Drodze Normalnej.
Szczyt Aconcagua – czeka na Ciebie!